Gdzie kończy się czas, zaczyna się tajemnica.
„Piknik pod Wiszącą Skałą” to jeden z najbardziej zmysłowych i hipnotyzujących filmów w historii kina. Raz obejrzany, pozostaje w pamięci na zawsze. Peter Weir – twórca „Truman Show” i „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” – tworzy kino gęstej atmosfery i niepokoju. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to zresztą duchowy przodek „Przekleństw niewinności” Sofii Coppoli i dzieł Davida Lyncha, w którym odbija się echo nienazwanych pragnień, zagubienia i czegoś, co wymyka się prostej logice.
Anna, jej mąż Georg i ich kilkuletni syn wyjeżdżają poza miasto swoim nowym samochodem, ciągnąc na przyczepie śliczną drewnianą łódź. Gdy docierają do domku nad jeziorem, szybko i z ulgą zapominają o zgiełku i problemach wielkiego miasta. Sielankowe wakacje kończą się z chwilą, gdy rozlega się pukanie do drzwi. Próg ich domu przekracza dwóch schludnie ubranych młodzieńców, którzy szybko rozpoczynają okrutną zabawę z niespodziewającą się niczego rodziną.
„Funny Games” zadebiutowało w 1997 roku na Festiwalu w Cannes i szybko zdobyło nie tylko poklask krytyków, ale też status filmu, który zmienia nasze spojrzenie na kino. Łamiąc czwartą ścianę i budując niezwykle przemyślaną strukturę narracyjną, Michael Haneke jednocześnie szokuje widza i zmusza nas do odpowiedzi na pytania, których nie mamy ochoty sobie zadawać – dlaczego lubimy patrzeć na przemoc? I dlaczego zło jest takie pociągające?
KUP BILET
"Dziewczynka" („È piccerella”) to niemy film z 1922 roku w reżyserii Elviry Notari, uważanej za pierwszą włoską reżyserkę.
Zainspirowany piosenką o tym samym tytule, film opowiada tragiczną historię miłosną Torego, uczciwego młodego Neapolitańczyka, i Margaretelli, kapryśnej i manipulującej dziewczyny. Aby zdobyć miłość Margaretelli, Tore ucieka się do kradzieży biżuterii matki i trwoni rodzinny majątek. Ich związek przeradza się w osobistą i rodzinną ruinę.
Film niezwykle autentycznie oddaje Neapol początku XX wieku oraz chwyta emocjonalną intensywność postaci. Elvira Notari (1875-1946), choć uważana za jedną z pierwszych i najbardziej płodnych reżyserek wczesnego kina włoskiego, pozostaje stosunkowo słabo reprezentowana w dyskusji na temat kanonów filmowych ery kina niemego. Wraz z mężem Nicolą Notari założyła w Neapolu firmę producencką Dora Film w 1906 roku, w ramach której nie tylko reżyserowała filmy, ale także grała, pisała scenariusze, produkowała i dystrybuowała dzieła wydane pod szyldem Dora Film. Z sześćdziesięciu filmów fabularnych i setek krótkometrażowych zrealizowanych przez Notari, obecnie znane są tylko trzy kompletne filmy.
Kopia filmu pochodzi z CSC-Cineteca Nazionale (Rzym)
Zwycięzca ostatniego Berlinale, ciepły i delikatny jak moherowy sweterek film o pierwszej miłości, która potrafi też sprawić ból niczym ukłucie szydełkiem. 17-letnia Johanne zakochuje się bez pamięci w swojej nauczycielce i zaczyna prowadzić intymny dziennik, w którym zapisuje wszystkie uczucia i fantazje. Pisze tak szczerze i barwnie, że jej mama i babcia uznają, iż te zapiski zasługują na publikację – nie biorąc pod uwagę, że to jedynie sposób nastolatki na zatrzymanie swojego uczucia przy życiu.
To opowieść o dorastaniu, zauroczeniu i sile pragnień, ale też o rodzinie, która zamiast oceniać – wspiera i chroni. Z humorem i delikatnością „Sny o miłości” pokazują emocje, które każdy pamięta z czasów młodości: pierwsze zauroczenie, nadzieje i rozczarowania. Film, w którym każdy znajdzie cząstkę siebie.
Młody, bezimienny intelektualista z Wybrzeża Kości Słoniowej wraca do ojczyzny po długim pobycie w Europie. Nie potrafi pogodzić nowo zdobytych modernistycznych poglądów z afrykańskimi tradycjami. Zaczyna być nawiedzany przez widmo kobiety wymachującej nożem, która grozi zniszczeniem wszelkich potencjalnych relacji z innymi kobietami.
Sirât to najbardziej elektryzujący film tegorocznego festiwalu w Cannes, na którym zasłużenie zdobył Nagrodę Jury. Opowieść o ojcu desperacko szukającym córki na pustynnych, nielegalnych rave’ach w Maroku, to odjazdowe połączenie survivalowego thrillera spod znaku Ceny strachu z apokaliptyczną wizją Mad Maxa.
Fenomenalnie nakręcony Sirât trzyma w napięciu, zachwyca znakomitą ścieżką dźwiękową Kangdinga Raya i nie daje o sobie zapomnieć. To kino totalne!
Około 70 lat po wynalezieniu kina i po ponad pół wieku kolonialnego kina, w którym Afryka była wykorzystywana jako egzotyczna sceneria, ale jej mieszkańcy byli często przedstawiani jako istoty gorsze i w sposób podważający ich godność, Afrykanie w nowo niepodległych krajach w końcu mogli sami obsługiwać kamerę. Filmowali w obliczu niemożliwych do pokonania przeszkód, bez sprzętu i infrastruktury i korzystale z wszelkiego wsparcia, jakie mogli uzyskać w Afryce lub gdzie indziej. Mimo tych barier starali się przekazać różnorodną rzeczywistość Afryki widzianą oczami Afrykanów, którym tak długo odmawiano prawa do wyrażania siebie. Kręcony przez ponad dekadę, opowiada o pierwszych 20 latach działalności nowej grupy kreatywnych filmowców, którzy pojawili się w Afryce Subsaharyjskie. Tak udokumentowano bezprecedensową potrzebę wyrażania siebie, która pozostaje niespełniona do dziś.
KUP BILET
Żyjąca sama w wielkim Paryżu Amelia postanawia, że będzie uszczęśliwiać ludzi.
Dokument Thierno Souleymane Diallo zabiera widza w podróż śladami dawnej – i niemal zapomnianej – historii kina w Gwinei. To osobista wyprawa przez opuszczone kina, zaniedbane archiwa filmowe, a także zabytkowe miejsca związane z projekcją i produkcją filmów. Celem jest odnalezienie kopii filmu „Mouramani” (1953) – uważanego za jeden z pierwszych filmów wyreżyserowanych przez afrykańskiego reżysera francuskojęzycznego, Mamadou Touré. Dzieło Diallo doskonale miesza porażające zdjęcia, absurdystyczny humor z momentami zadumy na przeszłością i przyszłością kina nie tylko w Afryce, ale na całym świecie.i.
Są buntownicy. I jest McMurphy.
Rok 1963, Oregon. Do szpitala psychiatrycznego trafia Randle McMurphy (Jack Nicholson): cwaniak, nonkonformista i charyzmatyczny mąciwoda, który udaje chorobę psychiczną, by uniknąć więzienia. Wkrótce okazuje się, że instytucja pod nadzorem lodowatej siostry Ratched (Louise Fletcher) może być jeszcze bardziej opresyjna. Wraz z grupą przestraszonych pacjentów, McMurphy dokonuje w szpitalu cichej rewolucji.
Adaptacja słynnej powieści Kena Keseya to gorący krzyk sprzeciwu, porywające studium charakterów oraz genialna historia buntu, który jest nam potrzebny jak powietrze. Zdobywca 5 Oscarów – za najlepszy film, reżyserię, scenariusz i dla dwojga odtwórców głównych ról – „Lot nad kukułczym gniazdem” to jedno z arcydzieł amerykańskiego lat 70.: dekady, w której społeczny gniew rozpalał twórczą wyobraźnię najlepszych amerykańskich reżyserów. Dzięki oszałamiającemu sukcesowi „Lotu…” Miloš Forman, przybysz z Europy Wschodniej, trafił na hollywoodzki szczyt. Pozostał na nim do końca swojej kariery.
Zobaczcie Jacka Nicholsona w jego najlepszej roli i odwiedźcie pacjentów, którzy rzucają wyzwanie bezwzględnemu systemowi.
Andrea Arnold („American Honey”, „Fish Tank”) powraca z pełną buntowniczej energii, pulsującą muzyką opowieścią o kruchej sile młodości. „Bird”, rozpięty pomiędzy charyzmą Barry’ego Keoghana („Duchy Inisherin”, „Saltburn”), melancholią, jaką do filmu wnosi Franz Rogowski („Przejścia”, „Disco Boy”) i wolnym duchem debiutującej w kinie Nykiyi Adams, to popis reżyserskiej siły i odwagi jednej z najciekawszych reżyserek światowego kina.
Radu Jude z charakterystycznymi dla siebie ironią, swadą oraz pełnym absurdów poczuciem humoru tym razem podejmuje temat kryzysu mieszkaniowego, który jest wynikiem postępującego agresywnego kapitalizmu. Wplata w to też problemy związane z nacjonalizmem oraz nierównościami społecznymi.
Film został nakręcony w 10 dni, wyłącznie przy użyciu iPhone’a.
Ceniony reżyser filmowy Salvatore Di Vita (Jacques Perrin) pewnej nocy odbiera telefon. Wiadomość, którą usłyszy, zapoczątkuje lawinę nostalgicznych wspomnień, których łącznikiem będzie kino. To właśnie tam po II wojnie światowej mały Totò (Salvatore Cascio) bezpamiętnie zakochał się w magii „ruchomych obrazów”. Chłopczyk pragnie tylko jednego: zaprzyjaźnić się z kinooperatorem Alfredo (Philippe Noiret). Zadanie to będzie jednak trudniejsze niż mu się wydaje. Tytułowe „Cinema Paradiso”– jego niesamowita i równie osobliwa widownia oraz bogaty repertuar – staną się tłem dla niezapomnianych przygód dorastającego na sycylijskiej prowincji bohatera, jego pierwszej „wielkiej miłości”, aż do czasu wyjazdu z rodzinnego miasteczka.
„Cinema Paradiso” pozostaje do dziś najpiękniejszym „listem miłosnym do kina”, jaki kiedykolwiek spisano na taśmie filmowej. Ta ponadczasowa opowieść o przyjaźni, marzeniach, dorastaniu i wielkiej fascynacji X Muzą porwała serca widzów na całym świecie.
Zwycięzca ostatniego Berlinale, ciepły i delikatny jak moherowy sweterek film o pierwszej miłości, która potrafi też sprawić ból niczym ukłucie szydełkiem. 17-letnia Johanne zakochuje się bez pamięci w swojej nauczycielce i zaczyna prowadzić intymny dziennik, w którym zapisuje wszystkie uczucia i fantazje. Pisze tak szczerze i barwnie, że jej mama i babcia uznają, iż te zapiski zasługują na publikację – nie biorąc pod uwagę, że to jedynie sposób nastolatki na zatrzymanie swojego uczucia przy życiu.
To opowieść o dorastaniu, zauroczeniu i sile pragnień, ale też o rodzinie, która zamiast oceniać – wspiera i chroni. Z humorem i delikatnością „Sny o miłości” pokazują emocje, które każdy pamięta z czasów młodości: pierwsze zauroczenie, nadzieje i rozczarowania. Film, w którym każdy znajdzie cząstkę siebie.
SCREENING WITH ENGLISH SUBS
Mimo że Maja poświęciła aktorstwu całe swoje życie, nie wierzy w siebie i swoje możliwości. Uważa, że jest w tej większości studentów którzy nie znajdą pracy po szkole teatralnej. Dlatego po ukończeniu aktorstwa planuje aplikować na marketing i zarządzanie. Wszystko zmienia się, gdy na jej drodze staje nowy reżyser. Charyzmatyczny mężczyzna ma poprowadzić studentów do dyplomu. Dając Mai główną rolę Lady Makbet, przywraca jej nie tylko miłość do aktorstwa, ale i wiarę w siebie. Wkrótce okaże się jednak, że to nie przedstawienie dyplomowe będzie głównym celem Mai, ale zdemaskowanie prawdziwej natury reżysera.
Sirât to najbardziej elektryzujący film tegorocznego festiwalu w Cannes, na którym zasłużenie zdobył Nagrodę Jury. Opowieść o ojcu desperacko szukającym córki na pustynnych, nielegalnych rave’ach w Maroku, to odjazdowe połączenie survivalowego thrillera spod znaku Ceny strachu z apokaliptyczną wizją Mad Maxa.
Fenomenalnie nakręcony Sirât trzyma w napięciu, zachwyca znakomitą ścieżką dźwiękową Kangdinga Raya i nie daje o sobie zapomnieć. To kino totalne!
Anna, jej mąż Georg i ich kilkuletni syn wyjeżdżają poza miasto swoim nowym samochodem, ciągnąc na przyczepie śliczną drewnianą łódź. Gdy docierają do domku nad jeziorem, szybko i z ulgą zapominają o zgiełku i problemach wielkiego miasta. Sielankowe wakacje kończą się z chwilą, gdy rozlega się pukanie do drzwi. Próg ich domu przekracza dwóch schludnie ubranych młodzieńców, którzy szybko rozpoczynają okrutną zabawę z niespodziewającą się niczego rodziną.
„Funny Games” zadebiutowało w 1997 roku na Festiwalu w Cannes i szybko zdobyło nie tylko poklask krytyków, ale też status filmu, który zmienia nasze spojrzenie na kino. Łamiąc czwartą ścianę i budując niezwykle przemyślaną strukturę narracyjną, Michael Haneke jednocześnie szokuje widza i zmusza nas do odpowiedzi na pytania, których nie mamy ochoty sobie zadawać – dlaczego lubimy patrzeć na przemoc? I dlaczego zło jest takie pociągające?
Fantastycznie śmieszna komedia reżysera serialu „1670”, Kordiana Kądzieli.
„LARP. Miłość, trolle i inne questy” to przezabawna opowieść o dojrzewaniu, szkole, pierwszej miłości i pewnym wyjątkowym hobby. Pełna akcji i humoru komedia opowiada o nastoletnim uczniu technikum, niezrozumianym przez rodzinę i prześladowanym przez rówieśników z powodu swojej pasji do fantastyki i… odgrywania elfa w grach LARP (live action role-playing). W obsadzie filmu m.in. Martyna Byczkowska, Andrzej Konopka, Bartłomiej Topa, Edyta Olszówka, Maciej Bisiorek, Agnieszka Rajda i Michał Balicki. W roli głównej - debiutujący na wielkim ekranie Filip Zaręba.
„Wielkie piękno” to wizualnie oszałamiająca, kontemplacyjna podróż przez Rzym i życie głównego bohatera filmu, Jepa Gambardelli, starzejącego się dziennikarza i pisarza, który po latach hedonistycznego życia zaczyna rozliczać się ze swoją przeszłością.
Słynący z ironicznego dystansu i bycia stałym bywalcem elitarnych przyjęć, Jep z pozornym spokojem dryfuje przez świat włoskiej wyższej sfery. Jednak pod powierzchnią blichtru, rozmów o sztuce i filozofii kryje się głęboka tęsknota za autentycznym pięknem i duchowym spełnieniem.
To impresyjny, wizualnie wyrafinowany portret Bolesława Gasińskiego (1935–2020) – artysty, dla którego życie i sztuka stanowiły jedność. Gasiński, balansujący między malarzem a guślarzem, stworzył wokół siebie własny świat – drewnianą twierdzę pełną obrazów, rzeźb i zapisków, która po jego śmierci stała się jedynym śladem po twórcy nieznanym.
Film, balansujący między dokumentem a poetyckim esejem wizualnym, powstał na podstawie archiwalnych materiałów odnalezionych w rozpadającym się domu artysty. To opowieść o sztuce, miłości i przemijaniu – o człowieku, który próbował malować, dopóki nie zgasło światło.