W sierpniu 1961 roku speleolodzy eksplorują najgłębszą jaskinię Europy w głębi Kalabrii, po raz pierwszy sięgając 700 metrów pod ziemię. Ich przedsięwzięcie pozostało niezauważone przez mieszkańców sąsiedniej wioski, ale nie przez starego pasterza, którego samotne życie przeplata się z podróżą grupy. W filmie Michelangelo Fammartino dziura w ziemi prowadząca do ukrytych labiryntów to rodzaj bramy Hadesu, wejście do królestwa zmarłych, wokół którego każdego dnia krąży schorowany pasterz. Czas powoli skrapla się na ścianach jaskiń, a licząca miliardy lat egzystencja planety wydaje się wiecznością w porównaniu z kruchym istnieniem tego, co niepewnie drży i błyskawicznie mija na jej grubej skorupie: zwierząt, drzew, ludzi i ich historii. Docufiction Frammartino to mistrzowski przykład medytacyjnego, skupionego slow cinema – trafnie określonego przez Xana Brooksa z The Guardian kinowym odpowiednikiem pustelnika na szczycie góry.
