Dobiegając trzydziestki, Juraj Jakubisko zadebiutował filmem o ludziach, którzy nie uświadamiają sobie, że ich młodość mija. Bohaterami Chrystusowych lat są dwaj bracia. Widzimy, jak spędzają czas wolny - podczas piwnych posiedzeń, opalania się nad rzeką i spotkań z kobietami. Mężczyźni nieustannie toczą pełne dygresji i żartów rozmowy. O swoich zawodach, doświadczeniach i planach. Mimo beztroskiej atmosfery raz po raz słychać w ich dyskusjach smutek i zwątpienie. Chociaż film portretuje codzienne, zwyczajne życie, to nie został zrealizowany w realistycznym stylu. W warstwie stylistycznej widać poetycką wrażliwość reżysera, a sceny zabaw mają w sobie surrealistyczną swobodę. Efekt wzmacniają ponadto czarno-białe zdjęcia. Starannie zakomponowane kadry wypełnia światło, które sprawia, że świat wydaje się czasem jasny i radosny, a innym razem - wyblakły i wypalony. (opis udostępniony przez kino)
Dobiegając trzydziestki, Juraj Jakubisko zadebiutował filmem o ludziach, którzy nie uświadamiają sobie, że ich młodość mija. Bohaterami Chrystusowych lat są dwaj bracia. Widzimy, jak spędzają czas wolny - podczas piwnych posiedzeń, opalania się nad rzeką i spotkań z kobietami. Mężczyźni nieustannie toczą pełne dygresji i żartów rozmowy. O swoich zawodach, doświadczeniach i planach. Mimo beztroskiej atmosfery raz po raz słychać w ich dyskusjach smutek i zwątpienie. Chociaż film portretuje codzienne, zwyczajne życie, to nie został zrealizowany w realistycznym stylu. W warstwie stylistycznej widać poetycką wrażliwość reżysera, a sceny zabaw mają w sobie surrealistyczną swobodę. Efekt wzmacniają ponadto czarno-białe zdjęcia. Starannie zakomponowane kadry wypełnia światło, które sprawia, że świat wydaje się czasem jasny i radosny, a innym razem - wyblakły i wypalony. (opis udostępniony przez kino)