Nominowany do Oscara dokument opowiada o utraconym dzieciństwie i zagrożeniach płynących z fanatyzmu religijnego. Według reżysera, to właśnie dziecięca perspektywa pozwoli widzom lepiej zrozumieć toczący się w Syrii dramat. Film jest także pytaniem o przyszłość zniszczonego wojną kraju i podzielonego społeczeństwa. Szczególnie bolesne staje się dla reżysera pytanie o przyszłe losy tych wszystkich Syryjczyków, którzy – podobnie jak on i jego bliscy – musieli ten kraj opuścić.
Abu Osama jest dżihadystą specjalizującym się w podkładaniu min i samochodowych zamachach bombowych. Przez ponad dwa i pół roku reżyser Talal Derki mieszkał z nim i jego rodziną w małej wiosce gdzieś w północnej Syrii, filmując z bliska ich codzienne życie. Był świadkiem, jak kochający ojciec przygotowuje swoich synów, trzynastoletniego Osamę i dwunastoletniego Aymana, do walki zbrojnej, której celem jest ustanowienie w Syrii islamskiego kalifatu.
Pochodzący z Syrii reżyser Talal Derki postanowił zgłębić ten temat i stworzyć psychologiczny portret kogoś, kto stał się islamskim ekstremistą. Najbardziej interesowały go emocje i motywacje tych, którzy całe swoje życie podporządkowują surowym religijnym zasadom. I którzy gotowi są w imię tych zasad zabijać innych ludzi.Twórcy filmu udała się rzecz wyjątkowa: sam będąc niewierzącym, zdobył zaufanie islamskich radykałów. Wiele jednak ryzykował. Przede wszystkim, przystępując do realizacji filmu, musiał zmienić tożsamość i zadbać o swój medialny wizerunek, by uwiarygodnić się w roli religijnego ekstremisty. Pomógł mu w tym nakręcony wcześniej film „Powrót do Homs”, który jego gospodarze przyjęli z aprobatą.
Nominowany do Oscara dokument O OJCACH I SYNACH opowiada o utraconym dzieciństwie i zagrożeniach płynących z fanatyzmu religijnego, Derki uważa, że to właśnie dziecięca perspektywa pozwoli widzom lepiej zrozumieć toczący się w Syrii dramat. Film O OJCACH I SYNACH jest także pytaniem o przyszłość zniszczonego wojną kraju i podzielonego społeczeństwa. Szczególnie bolesne staje się dla reżysera pytanie o przyszłe losy tych wszystkich Syryjczyków, którzy – podobnie jak on i jego bliscy – musieli ten kraj opuścić.
